ROZDZIAŁ 20

LUTY

- Na pewno cię nie zawieźć? - spytał Zen, podnosząc wzrok znad sterty papierów.

- Na pewno - odparłam, tłumiąc ziewnięcie. - Właściwie, to przysięgłam na grób Szekspira, że zadzwonię do Harrego, jak skończę, ale nie zamierzam go budzić, a skoro do tej pory nie przyjechał, to znaczy, że śpi. Ty też nie siedź za długo.

- Jasne, już kończę - odparł.

Chwyciłam torebkę i wyszłam z budynku. Rozejrzałam się. Słońce już wyłaniało się zza horyzontu. Czyli właśnie umknęła mi kolejna przepiękna noc nad papierami.

Zaczęłam się zastanawiać, którą drogę wybrać. Na skróty - szybszą, ale nieco bardziej niebezpieczną - czy główną - dłuższą, za to bardziej sprawdzoną.
Szlag by trafił! Że też ten pieprzony rzęch musiał się akurat zepsuć!
Pokiwałam głową na boki, skręcając w opustoszałą uliczkę. Nagle wręcz usłyszałam głos Harrego przy uchu:

- Nie rób tego.

Zignorowałam go, lecz im dalej szłam, tym głośniej do mnie mówił:

- Julie, rusz głową. Zachowujesz się nieodpowiedzialnie. Po prostu chwyć ten cholerny telefon i zadzwoń. Nie bądź jak małe dziecko.

Potarłam palcami czoło.

Co ta miłość ze mną zrobiła?, zadałam sobie w głowie pytanie.

Jedna dusza w dwóch ciałach - teraz tak naprawdę dotarł do mnie sens tych słów. On był ze mną nawet, gdy go nie widziałam.

Stanęłam w miejscu i wyjęłam z kieszeni komórkę. Odebrał po dosłownie jednym sygnale. Nie odezwałam się ani słowem. Sam zaczął:

- Tak, wiem. Trochę mi się przysnęło, przepraszam. Już wychodzę. Kocham cię.

Rozłączył się, zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć. Schowałam komórkę do kieszeni. Telepatia?

Co za facet! Boże, powiedz mi, gdzie takich produkują. Zamawiam wszystkich. Przesyłką ekspresową.

Nagle drgnęłam wystraszona, gdy poczułam czyjeś dłonie na talii i głos przy uchu:

- Hej, mała.

- Puszczaj! - Zaczęłam się wyrywać, ale trzymał mnie zbyt mocno.

- Bądź grzeczna, a nie zrobię ci krzywdy - powiedział. - Trochę się pobawimy.

- Puść mnie!

Szarpałam się i odpychałam napastnika, którego obleśne dłonie błądziły po moim ciele.

Kopnęłam go w piszczel i zaczęłam uciekać, ale bardzo szybko mnie dogonił i wtedy nagle poczułam ostry ból, którego nie da się przyrównać do żadnego innego. Gęsta, bordowa ciecz zaczynała płynąć z rozdartego policzka. Poczułam, jak robię się coraz bardziej bezwładna. Upadłam bez czucia na zimny chodnik. Coraz mniej obchodziło mnie wszystko wokół. Obleśne dłonie napastnika zdzierały ze mnie ubranie. Leżąc tak, całkowicie bezradna, pomyślałam, że umrę tam, na tym chodniku, że nigdy nie zobaczę ani Harrego, ani Zoey, ani Grace, ani Louisa, ani Zayna, ani Ariany*. Chciałam krzyczeć o pomoc, ale gdy tylko otworzyłam usta, czułam, jak mój policzek jeszcze bardziej się rozrywa. Zaczęłam płakać. Moje łzy mieszały się z krwią, spływając wprost na chodnik. Próbowałam kopać, ale czułam coraz większy bezwład. Dreszcze przeszywały moje ciało. Zapewne od upływu krwi.

Nagle usłyszałam rozpaczliwy wrzask Harrego:

- Julie!

Kilka sekund później obleśny dotyk napastnika znikł. Słyszałam krzyki i odgłosy bójki, ale mój mózg coraz wolniej kojarzył. Nagle zobaczyłam Jego twarz nad sobą. Na tle błękitnego nieba wyglądał prawie jak anioł.

- Julie! - krzyknął, widząc, że odpływam. Łzy płynęły z jego oczu gęsto. Niektóre z nich spadały na moje czoło. - Julie! Błagam... Nie zasypiaj...

Zdjął koszulkę szybko i przyłożył ją do mojej rany, chcąc ją zatamować.

Delikatnie się uśmiechnęłam na widok jego nagiego torsu. Czułam coraz więcej coraz ostrzejszych dreszczy.

- Harry, ubierz się - poruszyłam delikatnie wargami, wydając z siebie dźwięki, które mogły przypominać mój głos. - Jest zimno.

Panuje przekonanie, że przed śmiercią widzi się całe swoje życie. Ja widziałam rodziców, Zoey… a potem tylko Jego.

*Ariana jest szefową Julie. Wzmianka o niej pojawiła się w 4. ROZDZIALE i to tam Was odsyłam. :)
____________________________________________________________
Aż mi trochę przykro, że muszę dodać tak smutny rozdział w tak piękny czas, jakim jest dzień przed Wigilią, czyli w sumie wigilia Wigilii. :D I jak myślicie? Julie przeżyje czy następny rozdział będzie epilogiem z perspektywy Harrego? Nie zamierzam spojlerować, powiem tylko tyle, że w następnym rozdziale poznacie tę mroczną tajemnicę z przeszłości Hazzy, więc myślę, że będzie ciekawie. ;)
Korzystając z okazji, chciałabym Wam złożyć przedwczesne życzenia wesołych świąt. Dużo odpoczynku przez te dwa tygodnie, super prezentów i wszystkiego, co sobie tylko zamarzycie. :* Dziękuję Wam za to, że jesteście tutaj ze mną. ♥
Pozdrawiam. x