ROZDZIAŁ 6

Po półtorej godziny usłyszałam trzask otwieranych drzwi i po chwili zobaczyłam uśmiechniętą Zoey i jej nauczyciela w salonie.
- I jak? – zapytałam, odkładając lekturę na stolik.
- Wydaje mi się, że coś już jarzę, ale zobaczymy – odparła blondynka optymistycznie.
- Ja się będę zbierał – głos zabrał Harry.
- Nie! – zaprotestowała energicznie Zoey. – Niech pan zostanie z nami na kolacji, proszę! Julie, zgódź się!
W myślach zaczęłam analizować wszystkie za i przeciw.
- Nie… nie będę przeszkadzał – odezwał się po chwili z zakłopotaniem.
- Nie będziesz – odparłam szybko. – O ile zadowoli cię zwykły talerz spaghetti – dodałam.
- Lubię spaghetti – zaśmiał się.
- Przepraszam na chwilę. Idę do toalety – wtrąciła się Zoey, znikając nam z oczu.
- Jane Austen? – spytał, podbródkiem wskazując na książkę, która leżała na stoliku.
- Znasz ją? – zdziwiłam się.
- Zapominasz, że jestem nauczycielem angielskiego – odparł, siadając obok mnie. – „Jest prawdą powszechnie znaną, że samotnemu a bogatemu mężczyźnie brak do szczęścia tylko żony”* – zacytował, uśmiechając się zawadiacko.
- „Ludzkość cierpi na niedobór mężczyzn, w szczególności zaś mężczyzn, którzy są czegoś warci”* – szybko się odgryzłam.
- Uważaj, bo wezmę to do siebie. – Pogroził mi palcem z rozbawieniem. – Dobrze znasz tę książkę – stwierdził. – Jesteś… romantyczką?
- Kiedyś byłam – odparłam.
- A teraz? Coś się zmieniło? – dopytywał.
- Tak.
- Co?
- Nie szukam miłości – wyznałam. Nie wiem, skąd mi się wzięła ochota na zwierzenia, ale skoro pytał…
- Dlaczego? – Przysunął się do mnie bliżej, o ile było to możliwe.
- Nie potrzebne mi kolejne problemy. Zoey wystarczy.
- Sądzisz, że miłość jest problemem?
- Obowiązkiem, a ja na kolejne nie mam czasu.
- Nie uważasz, że to chowanie głowy w piasek? Próbujesz odgrodzić się od szczęścia murem, ale ono i tak znajdzie to ukryte wejście. Zobaczysz.
- Jak to mam rozumieć? – spytałam głupkowato, chociaż dobrze wiedziałam, o co mu chodzi.
- Na miłość nie ma rady – odparł spokojnie. – Nie uciekniesz przed nią. Po prostu. Zakochujesz się i już. I nawet jeśli otoczyłaś serce lodem, to ona i tak je stopi. Ani się obejrzysz, gdy dla ukochanej osoby zrobisz wszystko. Może i znamy się krótko, ale ty lubisz mieć kontrolę nad sytuacją, prawda? Taka już jesteś. A miłość cechuje nieobliczalność i może właśnie dlatego się jej boisz.
- Ty skończyłeś filologię czy psychologię, bo zaczynam mieć wątpliwości? – zakpiłam. – Idę robić kolację, a swoje wywody możesz zachować dla uczennic. One lubią słuchać o takich romantycznych bzdetach.
Wstałam z miejsca i poszłam do kuchni, gdzie natknęłam się na Zoey. Zapewne podsłuchiwała, ale nie miałam już ochoty się nad tym głowić.
Z odpowiednich szafek wyjęłam potrzebne składniki i rzuciłam się w wir kuchennych prac. Zoey natomiast udała się do salonu, gdzie zapewne z „panem Stylesem” miała zamiar pooglądać telewizję.
Nagle po kilku minutach zobaczyłam jego sylwetkę w drzwiach.
- Nie jesteś z Zoey? – zapytałam, nie odrywając wzroku od sosu.
- Powiedziałem, że ci pomogę – odparł, jakby to miało wszystko wyjaśnić.
- Aż tak cię zanudziła? Biedaczek… - westchnęłam z udawanym współczuciem.
- Nie ona, tylko ten program popularnonaukowy, który włączyła – powiedział mi na ucho konspiracyjnie. – Serio interesują ją takie rzeczy?
- Serio, serio. To urodzony naukowiec – odparłam.
- Mogę ci w czymś pomóc?
- Nie bardzo. Już wszystko gotowe. Jak chcesz, to popilnuj makaronu. Wolisz al dente czy miękki?
- Miękki.
- To pilnuj.
Uważnie mieszałam sos, nie chcąc, żeby się przypalił.
- Zoey bardzo cię lubi – stwierdziłam.
- Wiem i co?
- Jeśli się w tobie zakocha, to urwę ci… coś – zagroziłam mu.
Zaśmiał się cicho. Nagle poczułam jego dłonie na biodrach.
- Zoey liczy raczej na to, że my się ‘spikniemy’ – odparł.
- Skąd wiesz?
- Delikatnie daje nam to do zrozumienia, nie zauważyłaś? Te jej ciągłe latanie do toalety, ta prośba, żebym został na kolacji… chyba o czymś świadczą.
- No i co?
- Wszystko w naszych rękach. A raczej w twoich.
- Czy pan mnie próbuje poderwać, panie Styles?
- Bardzo panna domyślna, panno Spencer.
- Niestety, trafił pan pod zły adres. Nie jestem taka łatwa jak by się mogło panu wydawać. – Zdecydowanym ruchem strąciłam jego dłonie z bioder, lecz on ponownie mnie za nie chwycił, obracając twarzą do siebie.
- Wiem – odparł. – I to mi się właśnie w pannie najbardziej podoba.
Chwilę mierzyliśmy się wzrokiem. Po raz pierwszy od dawna usłyszałam od mężczyzny, że mu się podobam. Po raz pierwszy w takiej formie. Ale ja, do cholery, nie szukałam ani miłości, ani nawet krótkiej przygody.
- Zapominasz o czymś – powiedziałam zdecydowanie.
- O czym? – zapytał.
- Jesteś nauczycielem mojej siostry – odpowiedziałam krótko i odwróciłam się do niego tyłem.
- I co z tego? – w jego głosie dało się słyszeć narastającą irytację. – Co to ma do rzeczy? Co to ma do nas?
- Po pierwsze nie wypowiadaj się w liczbie mnogiej – odparłam chłodno. – Jestem tylko ja i ty. Po drugie pomyślałeś, jak by to wyglądało? Jeśli te korepetycje faktycznie coś dadzą, oceny Zoey powinny pójść w górę. I co? I nagle okazuje się, że jej siostra spotyka się z jej wychowawcą. Podejrzane, prawda? A po trzecie już mówiłam, że nie chcę od ciebie niczego. Po prostu naucz moją siostrę ojczystego języka. Tyle.
Odpowiedziała mi cisza. Odetchnęłam. Chyba dał sobie spokój, pomyślałam.
Bardzo się myliłam…

*cytaty pochodzą z romansu Jane Austen "Duma i Uprzedzenie"

____________________________________________________________
Jakby coś, to to nie jest koniec opisu tego wieczoru. ;) Jak to napisała Patrycja, "Styles jak zwykle zaczyna od konkretów". :D Ja tam zazdroszczę Julie, ale - jak widać - Harry będzie się z nią musiał jeszcze trochę pomęczyć. ;D
Pozdrawiam i... komentujcie. ♥♥♥