ROZDZIAŁ 1

Usiadłam przy stole w kuchni obok siostry z kubkiem kawy w ręku i podparłam głowę ręką, bezmyślnie mieszając w niej łyżeczką. Byłam zmęczona.
- Na pewno kawa? – spytała Zoey. – Nie położysz się spać? Wróciłaś o piątej, bo słyszałam.
- Nie mogę. – Ziewnęłam. – Obiecałam Grace, że pójdę z nią wybierać suknię ślubną.
- Ona już do ślubu, a ty co? – Szturchnęła mnie w ramię. – Też byś sobie kogoś znalazła.
Upiłam potężny łyk kawy.
- Haha. Ciekawe, kiedy?
- No jak to kiedy? Wyjdź gdzieś wieczorem… poderwij sobie jakiegoś przystojniaczka… Tyle filozofii. Urody to ci akurat nie można odmówić.  Byś widziała, ilu moich kolegów się do ciebie ślini…
Skrzywiłam się w grymasie.
- Tego akurat mi mogłaś oszczędzić. Poza tym wieczory mam zajęte.
- No tak… Tylko praca i praca… Może spróbuj z tym swoim szefem? Jak mu tam? Malik?
- Ta… chyba z jego głosem, bo w biurze rzadko się pojawia?
- Serio przepisujesz te raporty z nagranej taśmy? – spytała, rozdziawiając usta.
- No a jak? Myślałaś, że prywatni detektywi noszą przy sobie długopis i notes do zapisywania notatek?
- Sama nie wiem, co myślałam. Szkoda mi cię. Zero jakiegokolwiek życia uczuciowego.
Zaśmiałam się.
- A mi siebie nie. Dobra, idź już do tej szkoły, bo się spóźnisz.
- Idę, idę… Ale przemyśl to jeszcze.
- Jasne, jasne – zbyła ją.
Pocałowała mnie w policzek, chwytając torbę i wyszła.
Westchnęłam. Kiedyś faktycznie miałam powodzenie. Teraz? Miałabym, gdybym chciała. Ale nie chcę. Mam już wystarczająco problemów na głowie. Zoey, praca… Wystarczy. Wystarczy.

W POŁUDNIE

Siedziałam właśnie na krześle w sklepie ze sukniami ślubnymi, czekając na Grace, która właśnie się przebierała w jedną z nich. Po półtorej minuty kotara się odsunęła i wyszła. Jejku! W tamtym momencie dosłownie poczułam się jak jakaś nędzna mrówka. Przy niej. Wyglądała nieziemsko w sukni bez ramiączek, rozkloszowanej ku dołowi.
- Louis* to szczęściarz – wyszeptałam w zachwycie.
- Podoba ci się? – zapytała.
- Jeszcze jak! Barbara Palvin przy tobie wysiada.
- Nie przesadzaj.
- Wcale nie przesadzam. Sama zobacz.
Okręciła się w stronę lustra i obejrzała.
- No… jest nieźle – stwierdziła.
Przewróciłam oczami.
- Nieźle? Mało powiedziane!
Nagle dało się słyszeć pierwsze dźwięki One Republic – „Counting Stars” – mojego dzwonka. Podbiegłam do torebki leżącej obok krzesełka i szybko ją rozpięłam, wyciągając telefon. Nieznany numer. Odebrałam.
- Halo?
- Dzień dobry – po drugiej stronie usłyszałam aksamitny, męski głos. – Czy rozmawiam z panią Julie Spencer?
- Tak…

*Tak, chodzi o TEGO Louisa. W tym opowiadaniu jest narzeczonym przyjaciółki Julie. :)
____________________________________________________________

No i pierwszy rozdział. :) Jest krótki i nudny; doskonale zdają sobie z tego sprawę, ale chyba początki takie być muszą? ☺ Sądzę, że w drugim rozdziale dzieje się więcej, chociaż tak na dobre akcja rozkręci się dopiero w trzecim. ;)
Zachęcam do komentowania, odwiedzania zakładek, dodawania do obserwowanych itd. ... Chciałabym wiedzieć, dla ilu osób piszę. ;) Pozdrawiam wszystkich! ♥♥♥